Gończy Polski
Średniej wielkości krótkowłosy pies myśliwski, który wywodzi się z Polski. Chociaż może być doskonałym towarzyszem, wciąż zachowuje cechy, które czynią go wyjątkowym pomocnikiem myśliwego. Dodatkowo, doskonale sprawdza się jako stróż.
Autorstwa Янковский Евгений - Praca własna, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=30059238
Historia Gończy Polski
Historia Gończego Polskiego to fascynująca opowieść o tej rasie myśliwskiej. Jej korzenie sięgają średniowiecznych psów św. Huberta, które były znane w Europie. Polska nie była wyjątkiem, sprowadzając psy gończe zarówno z zachodnich krajów, takich jak Francja i Włochy, jak i z krajów wschodnich. Już w XIV i XVII wieku psy gończe były aktywnie wykorzystywane w polowaniach na terenach Polski.
Warto zaznaczyć, że w XIX wieku rozpoczęto rozróżnianie gończych od ogarów. W przeciwieństwie do praktyk w Europie Zachodniej, gdzie organizowano brutalne polowania par force, w Polsce psy gończe miały bardziej humanitarną rolę. Ich zadaniem było przegonić zwierzynę w sieć lub ją wystawić, ułatwiając myśliwym zdobycie zdobyczy. Musiały wykazywać się wyjątkowym węchem i wytrwałością w polowaniach. Ich melodia szczekania była również ceniona i zmieniała się w zależności od rodzaju zwierzyny i sytuacji, nazywana "graniem".
Niestety, podczas II wojny światowej wiele Gończych Polskich psów zginęło. Jednak w latach 50. XX wieku pułkownicy Piotr Kartawik i Józef Pawłusiewicz podjęli się trudu odtworzenia hodowli tych psów. Psy Kartawika były większe, masywniejsze i często miały charakterystyczne umaszczenie czaprakowe, podczas gdy psy Pawłusiewicza były mniejsze, lżejsze i często czarne podpalane. Oba typy zostały uwzględnione w księdze hodowlanej pod nazwą "ogar polski", jednak wzorzec rasy opracowano na bazie psów Kartawika.
Ogar Polski ostatecznie uzyskał uznanie FCI w 1963 roku. Chociaż próbowano krzyżować obie "odmiany", to jednak obie pozostały odrębnymi genetycznie rasami. Mimo to myśliwi nadal doceniali "ogary Pawłusiewicza" jako użyteczne psy myśliwskie, ze względu na ich wytrzymałość i zwinność, szczególnie w trudnych terenach górskich.
W 1983 roku związek kynologiczny uznał istnienie drugiej, odrębnej polskiej rasy psów gończych i nazwał ją "gończy polski", otwierając księgę wstępną. To stanowiło początek oficjalnej drogi do uznania Gończego Polskiego przez FCI. Pierwsze Gończe Polskie z rodowodem narodziły się w 1989 roku, a jednym z nich był pierwszy champion - Promyk z Cisówki. Rasa ta szybko zyskała popularność, zdobywając uznanie zarówno na wystawach, jak i jako psy pracy. Dziś, Gończy Polski jest ceniony zarówno w kraju, jak i za granicą.
Wzorzec Gończy Polski
Kraj pochodzenia
Wysokość w kłębie
Masa ciała
Długość życia
Szata
Umaszczenie
Zdrowie Gończy Polski
Rasa Gończego Polskiego wyróżnia się znakomitą kondycją zdrowotną. Dzięki szerokiej puli genetycznej i hodowli skupionej na funkcjonalności, jest to rasa charakteryzująca się zdrowiem i długowiecznością. Choroby dziedziczne są rzadkością. Występuje sporadycznie skłonność do zapaleń uszu, a także możliwe są urazy łap i ścięgien ze względu na energiczną naturę tych psów. Jednak ogólnie rzecz biorąc, Gończy Polski to zdrowa i wytrzymała rasa.
Umiejętności Gończy Polski
Większość Gończych Polskich jest zapalona do pływania i chętnie aportuje. Dzięki doskonałemu węchowi i dziedziczonemu instynktowi łowieckiemu, świetnie sprawdzają się w mantrailingu oraz w konkursach pracy z dzikarzami, tropowcami i posokowcami. Dzięki swojej ogromnej energii, Gończego Polskiego można zabrać na jogging, rowerowe przejażdżki lub konne wycieczki, gdzie będzie pełnił rolę aktywnego towarzysza.
Wady i zalety Gończy Polski
Wady
przy zbyt małej ilości ruchu, może stać się niespokojny i destrukcyjny
silny instynkt łowiecki
uparty
Zalety
zdrowy i odporny
łatwy w pielęgnacji
przyjacielski dla ludzi
aktywny
chętny do nauki
dobry stróż
Charakter Gończy Polski
Gończy polski to nieustannie energiczny pies, który czerpie ogromną przyjemność z każdej aktywności na świeżym powietrzu. Jest to inteligentny towarzysz, choć czasem wykazuje upór, co sprawia, że wymaga konsekwentnego wychowania. Jednak z właściwym podejściem staje się wiernym i łagodnym członkiem rodziny. Gończy Polski jest znakomitym kompanem innych czworonogów.
W stosunku do obcych Gończy Polski zachowuje pewną rezerwę, lecz nie wykazuje agresji. Ich wrodzony instynkt stróżowania może sprawić, że obszczekują nieproszonych gości i intruzów, choć na co dzień nie są zbyt hałaśliwe.
Warto zaznaczyć, że Gończy polski nie jest psem typowym do towarzystwa. Został wyhodowany z myślą o polowaniach, dlatego wciąż drzemie w nim instynkt łowiecki i ogromna potrzeba ruchu. Właściciele tej rasy powinni dostarczyć im zarówno intensywną aktywność fizyczną, jak i intelektualne wyzwania. Brak zajęcia może sprawić, że stają się destrukcyjni i uciążliwi dla swoich opiekunów.
Szkolenie i wychowanie Gończy Polski
Seter irlandzki jest bystry, chętnie wykonuje polecenia, ale wymaga konsekwencji, cierpliwości i motywacji. Lekcje posłuszeństwa należy zacząć od najmłodszych lat, skupiając się na nauce przywołania. Zaleca się unikanie szkolenia w ruchliwych miejscach na początku, skupiając się na krótkich sesjach i różnorodnych ćwiczeniach.
Dla kogo Gończy Polski ?
Gończy Polski to rasa, która najlepiej sprawdza się w towarzystwie aktywnych opiekunów, którzy zaspokoją jego potrzebę aktywności i ruchu. Nie jest odpowiedni dla osób niedoświadczonych w prowadzeniu energicznych ras oraz tych, którzy prowadzą intensywne tryby życia i poszukują bardziej spokojnego towarzysza do kanapowych wieczorów.
Konsekwencja w wychowaniu i aktywny tryb życia są kluczowe.
Akcesoria dla Gończy Polski
Dla tej rasy najlepszym wyborem będzie obroża półzaciskowa lub dobrze dopasowane szelki typu guard oraz solidna smycz. Długie linki treningowe na spacerze zapewnią psu swobodę i ułatwią naukę posłuszeństwa.
