Średniej wielkości krótkowłosy pies myśliwski, który wywodzi się z Polski. Chociaż może być doskonałym towarzyszem, wciąż zachowuje cechy, które czynią go wyjątkowym pomocnikiem myśliwego. Dodatkowo, doskonale sprawdza się jako stróż.
Autorstwa Янковский Евгений - Praca własna, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=30059238
Historia Gończego Polskiego to fascynująca opowieść o tej rasie myśliwskiej. Jej korzenie sięgają średniowiecznych psów św. Huberta, które były znane w Europie. Polska nie była wyjątkiem, sprowadzając psy gończe zarówno z zachodnich krajów, takich jak Francja i Włochy, jak i z krajów wschodnich. Już w XIV i XVII wieku psy gończe były aktywnie wykorzystywane w polowaniach na terenach Polski.
Warto zaznaczyć, że w XIX wieku rozpoczęto rozróżnianie gończych od ogarów. W przeciwieństwie do praktyk w Europie Zachodniej, gdzie organizowano brutalne polowania par force, w Polsce psy gończe miały bardziej humanitarną rolę. Ich zadaniem było przegonić zwierzynę w sieć lub ją wystawić, ułatwiając myśliwym zdobycie zdobyczy. Musiały wykazywać się wyjątkowym węchem i wytrwałością w polowaniach. Ich melodia szczekania była również ceniona i zmieniała się w zależności od rodzaju zwierzyny i sytuacji, nazywana "graniem".
Niestety, podczas II wojny światowej wiele Gończych Polskich psów zginęło. Jednak w latach 50. XX wieku pułkownicy Piotr Kartawik i Józef Pawłusiewicz podjęli się trudu odtworzenia hodowli tych psów. Psy Kartawika były większe, masywniejsze i często miały charakterystyczne umaszczenie czaprakowe, podczas gdy psy Pawłusiewicza były mniejsze, lżejsze i często czarne podpalane. Oba typy zostały uwzględnione w księdze hodowlanej pod nazwą "ogar polski", jednak wzorzec rasy opracowano na bazie psów Kartawika.
Ogar Polski ostatecznie uzyskał uznanie FCI w 1963 roku. Chociaż próbowano krzyżować obie "odmiany", to jednak obie pozostały odrębnymi genetycznie rasami. Mimo to myśliwi nadal doceniali "ogary Pawłusiewicza" jako użyteczne psy myśliwskie, ze względu na ich wytrzymałość i zwinność, szczególnie w trudnych terenach górskich.
W 1983 roku związek kynologiczny uznał istnienie drugiej, odrębnej polskiej rasy psów gończych i nazwał ją "gończy polski", otwierając księgę wstępną. To stanowiło początek oficjalnej drogi do uznania Gończego Polskiego przez FCI. Pierwsze Gończe Polskie z rodowodem narodziły się w 1989 roku, a jednym z nich był pierwszy champion - Promyk z Cisówki. Rasa ta szybko zyskała popularność, zdobywając uznanie zarówno na wystawach, jak i jako psy pracy. Dziś, Gończy Polski jest ceniony zarówno w kraju, jak i za granicą.
Rasa Gończego Polskiego wyróżnia się znakomitą kondycją zdrowotną. Dzięki szerokiej puli genetycznej i hodowli skupionej na funkcjonalności, jest to rasa charakteryzująca się zdrowiem i długowiecznością. Choroby dziedziczne są rzadkością. Występuje sporadycznie skłonność do zapaleń uszu, a także możliwe są urazy łap i ścięgien ze względu na energiczną naturę tych psów. Jednak ogólnie rzecz biorąc, Gończy Polski to zdrowa i wytrzymała rasa.
Większość Gończych Polskich jest zapalona do pływania i chętnie aportuje. Dzięki doskonałemu węchowi i dziedziczonemu instynktowi łowieckiemu, świetnie sprawdzają się w mantrailingu oraz w konkursach pracy z dzikarzami, tropowcami i posokowcami. Dzięki swojej ogromnej energii, Gończego Polskiego można zabrać na jogging, rowerowe przejażdżki lub konne wycieczki, gdzie będzie pełnił rolę aktywnego towarzysza.
przy zbyt małej ilości ruchu, może stać się niespokojny i destrukcyjny
silny instynkt łowiecki
uparty
zdrowy i odporny
łatwy w pielęgnacji
przyjacielski dla ludzi
aktywny
chętny do nauki
dobry stróż
Gończy polski to nieustannie energiczny pies, który czerpie ogromną przyjemność z każdej aktywności na świeżym powietrzu. Jest to inteligentny towarzysz, choć czasem wykazuje upór, co sprawia, że wymaga konsekwentnego wychowania. Jednak z właściwym podejściem staje się wiernym i łagodnym członkiem rodziny. Gończy Polski jest znakomitym kompanem innych czworonogów.
W stosunku do obcych Gończy Polski zachowuje pewną rezerwę, lecz nie wykazuje agresji. Ich wrodzony instynkt stróżowania może sprawić, że obszczekują nieproszonych gości i intruzów, choć na co dzień nie są zbyt hałaśliwe.
Warto zaznaczyć, że Gończy polski nie jest psem typowym do towarzystwa. Został wyhodowany z myślą o polowaniach, dlatego wciąż drzemie w nim instynkt łowiecki i ogromna potrzeba ruchu. Właściciele tej rasy powinni dostarczyć im zarówno intensywną aktywność fizyczną, jak i intelektualne wyzwania. Brak zajęcia może sprawić, że stają się destrukcyjni i uciążliwi dla swoich opiekunów.
Seter irlandzki jest bystry, chętnie wykonuje polecenia, ale wymaga konsekwencji, cierpliwości i motywacji. Lekcje posłuszeństwa należy zacząć od najmłodszych lat, skupiając się na nauce przywołania. Zaleca się unikanie szkolenia w ruchliwych miejscach na początku, skupiając się na krótkich sesjach i różnorodnych ćwiczeniach.
Gończy Polski to rasa, która najlepiej sprawdza się w towarzystwie aktywnych opiekunów, którzy zaspokoją jego potrzebę aktywności i ruchu. Nie jest odpowiedni dla osób niedoświadczonych w prowadzeniu energicznych ras oraz tych, którzy prowadzą intensywne tryby życia i poszukują bardziej spokojnego towarzysza do kanapowych wieczorów.
Konsekwencja w wychowaniu i aktywny tryb życia są kluczowe.
Dla tej rasy najlepszym wyborem będzie obroża półzaciskowa lub dobrze dopasowane szelki typu guard oraz solidna smycz. Długie linki treningowe na spacerze zapewnią psu swobodę i ułatwią naukę posłuszeństwa.